Dromca memoaresh
Kush ma prek kombin më ka sharë fenë
Haxhi
Shaipi dhe Haxhi Tasini (Teufiku) kishin përfunduar me organizimin e haxhit.
Nuk kishin ngelur edhe dy ditë dhe do të niseshin. Fillimisht për në Beograd e
pastaj, nga aty, me aeroplan për në Arabi. Haxhi Tasini po lavdërohej me Jakup
Selimovskin, me të cilin ishin bërë njësh kundër “shqiptarizimit” të Bashkësisë
Fetare Islame. Tërë kohës më kishte urdhëruar më shumë maqedonisht se sa shqip
që të jem i kujdesshëm dhe i shpejtë në regjistrimin e haxhilerëve të Shkupit. Nga
ana tjetër, Tasin Teufiku kishte nisur t’ia shkatërrojë nervat Kire Fuzofskit.
E furnizonte me lajme nga më bajatet. Kush iku te qebaptorja, kush iku te
berberi, kush iku në pazar, kush kur u kthy në zyre, kush e kruajti kokën kur u
përmend plisi i bardhë e budallaliqe të tjera. U morëm vesh që t’ia ndalim pak hovin dhe t’ia bënim bajat. Po kështu, do
t’i thyej pak krenaria false edhe Haxhi Shaipit.
I
thashë Kire Fuzofskit që të telefonjë në Beograd e të ma mundësonin të dilja pa
vizë jugosllave, ndërsa për vizën hyrëse nuk kisha nevojë, sepse e dija se si
do t’i tallë arabët dhe do ta kaloj kufirin arab, për më tepër, pasi që kisha
shkuar disa herë më parë dhe e dija se arabët as që i shikojnë pasaportat.
Atyre iu vie shumë interesant kur dëgojnë një jugosllav se si flet arabisht
ndaj dhe as që do të ma shikojnë pasaportën.
Haxhilerët
u nisën, ndërsa në krye të tyre haxhi Tasini dhe haxhi Shaipi. Veçmë kishin
arritur në Beograd dhe kishin nisur procedurën për t’i marrur vizat dalëse. Në
grup ishte edhe haxhi Kakrruki, haxhi Isaki si dhe haxhi Fetahu, për të cilët
Kira kishte informata se do të bartin një sasi të konsiderueshme dollarësh për
të bërë tregëti. Më tha që ata dy me çdo kusht duhej të futeshin në burgjet
arabe. E urdhëroi një punëtorë të sigurimit që ta marrë një makinë nga garazha
dhe të më niste menjëherë për në Beograd. Nëse e donte nevoja edhe të
fluturonte nga shpejtësia. U nisëm pa kurrfarë përgatitje. Në grusht parashë
m’i futi në xhep të palltos Kire Fuzofski dhe më uroi haxhillëk të mbarë.
Hahahaha “Uspeshen haxhilluk”, më thoshte! Me këtë donte të më thoshte që të
dilja sa më i suksesshëm në detyrën time. Pas katër ore, arritëm në aeroportin
e Beogradit dhe tashmë isha në terminal e po i prisja të futen haxhi Tahsini e
haxhi Shaipi me haxhilerët nga Maqedonia. Kur më panë mua në anën tjetër të
doganës, desh u çmendën. Si eprorë të mij që ishin, nisën të bërtasin e të çjerren
duke më qortuar se pse e kisha lënë vendin e punës pa leje. Po çmendeshin nga
inati kur po më shihnin se si vetëm me qeshje iu përgjigjesha nervozizmit të
tyre. Atëherë, u fut brenda nesh një burrë i madh, me mustaqe të egra, si të
Stalinit, dhe duke përplasur këmbën për dysheme lëshoi një zë të luantë: “Shta
je, shta se derete stoko! Tishina, jebemvam sunce!” i bërtiti Tahsin Teufikut,
ndërsa mua më pëshpëriti diçka në vesh. Më tha: “Ky qenka budalla sa qenka i
madh, kurse ky tjetri duket pak si peder!” Unë rashë në dy gjunjë duke qeshur.
Duke më ngritur për krahu ma futi një copë letre në xhep dhe më tha që t’ua
tregoj policëve arabë nëse do të kem nevojë.
Pas
katër ore fluturim, arritëm në Xhede. Haxhi Tahsini dhe Haxhi Shaipi, e morën
situatën në dorë, më lanë në fund të grupit, nuk më folën asnjë fjalë. Haxhi
Tahsni, iu afrua policit arab dhe pasi i tha diçka në vesh, polici bërtiti me të
madhe: “Sulejman Rexhebi, teal”! Arabi nervoz e unë duke qeshur, i qetë, moskokëçarës.
Duke iu afruar, u kujtova që po më shikojnë të gjithë haxhilerët e Maqedonisë.
Pse, thashë më vete, pse nuk e frikoj policin arab, pse nuk i bërtas njëherë
fort, e pastaj këta haxhilerë në Maqedoni do të flasin për trimërinë time në
mes të aeroportit arab. “Çka ke bre ta qifsha arabin e nanës! Çka leshi bërtet”,
po i bërtisja shqip ndërsa në hundë ia futa atë copë letre që ma dha polici në
aeroportin e Beogradit. E lëshuan këmbët arabin, nisi të dridhet, t’i lëpijë
buzët e trasha që po i thaheshin nga frika. Mori qëndrmin drejt e më përshëndeti
siç përshendeten burrshtetasit. Haxhi Tahsni nga frika u zhduk, iku në fund të
turmës së haxhilerëve, askush më nuk e pa askund. Më morën e më kaluan në një
zyre, aty erdhi një oficer dhe ua dhashë ata tri emra të haxhilerëve tanë për të
cilët Kire më tha se duhet të përfundojnë në burg. Kur dola nga ajo zyre, ku u
morëm vesh që mos të ma varnin fare, unë po bërtisja e po shaja edhe më shumë.
Asnjë polic arab nuk më shikonte. Haxhilerët tanë u bindën se unë jam melhem jo
vetëm për maqedonasit por edhe për arabët. Tri javë më mbajtën si pëllumbin në
kafaz. Kur u kthyem vetëm për mua flitej, për trimërinë time karshi policëve
arabë. Tre haxhilerët u kthyen pas 6 muajve. Pas 6 muajve ishte vërtetuar se me
ata tre gjithçka kishte qenë në rregull, se dollarët i kishin pasur të tyre,
nga puna në Libi, kurse ishin akuzuar vetëm për një 20 dollarë që ua kishin gjetur
fallso në atë grumbull dollarësh që i kishin pasur me vete. Se kush ua futi atë
20 dollarë fallce këtë nuk arrita ta mësoj, ndërsa krejt bota e morën vesh se
shqiptarët muslimanë nga Maqdonia në haxh shkojnë për tregëti e punë të fëlliqta.
Zoti ua faltë kusuret atyre tre haxhilerëve që tashmë janë bërë për rahmet.
Jeta vazhdon...
(Memoari
i radhës: Unë, hoxha i punësuar në polici, në sektorin e pasaportave)
Comments
Post a Comment